KARLARIN İÇİNDE YANARAK ÖLMEK: GRAND KARTAL OTEL

Uzun süredir yazmıyorum, tam yoğunlaşıp yazmaya karar vermiştim ki güne, memleketim Bolu’daki bir kayak tesisinde bulunan oteldeki yangın haberiyle uyandım.

“Nerede olmuş, nasıl olmuş, can ve mal kaybı var mı?” diye haber sitelerinde dolaşırken olayın vahameti, çığlıklar, yardım çağrıları, karanlık göğe yükselen kızıl alevlerin videoları nefesimi kesti, kanım dondu sanki. İlerleyen saatlerde tanıdığım isimleri de duyunca aklımı yitirecek gibi oldum. Tabii ki bu durumun tanıdık olup olmamasıyla alakası yok. Azıcık vicdanı ve empati duygusu olan her insanın duyacağı üzüntü ve dökeceği gözyaşı zaten olması gerekendir. Çok üzüldüm, çok ağladım, “Neden? Niçin?” diye diye…

Kadere imanımız var evelallah; doğacağımız zamanı bilemediğimiz gibi, öleceğimiz zamanı da ölüm şeklimizi de bilemiyoruz. İsyanım bunlara değil zaten.

İsyanım; ülkemizde had safhada olan sorumsuzluk, boşvermişlik ve “bana ne”cilik anlayışına. Özel ya da resmi her kurumda karşılaştığımız denetimsizlikler ve ihmaller zinciri… Biz ne zaman ciddi anlamda düzgün bir toplum olacağız?

Yangın çıkmış, insanlar tatil yapmak için geldikleri yerde yanarak can vermiş. Çarşaflardan medet umup çocuklarını kurtarmaya çalışmışlar, can havliyle pencereden atlayanlar olmuş… Aman Allah’ım! Bütün bunların bir film sahnesi değil de hayatın içinde gerçekleştiğini gördükçe insan çıldırmamak için kendini zor tutuyor.

Yıl olmuş 2025! Hâlâ ihmalleri, sorumsuzlukları, yapılmayan denetimleri, alınmayan önlemleri konuşuyor olmaktan gerçekten utanıyorum.

Yetkililerden bilgi almak için dolaştığında ise gördüğün tablo şu: Ucu kendisine bir şekilde dokunan her bürokrat, suçu bir diğerinin üzerine atma derdinde.

Biri diyor ki “Denetleme yetkisi bende değil.”

Öbürü diyor ki “Kaç yangın merdiveni var, ben nereden bileyim?”

Bir diğeri diyor ki “Yangın dedektörü aslında vardı da…”

Tecrübesiz ve donanımsız personel, fritözlerde yangın çıkınca bütün binayı sarmasın diye elektrik aksamını kapatınca haliyle dedektör devreye giremiyor. Ayrıca otoparka sıçrar diye arabaları çekmek yerine insanları uyarsalardı, belki de kaybımız bu denli olmayacaktı.

Pisi pisine canlar gitti beyler! Bir kendinize mi gelseniz artık?

Utanmıyor musunuz kameralar karşısında küçük çocuk gibi birbirinize suç atıp hakaretler etmeye? Yazıklar olsun gerçekten!

Yapamıyorsanız bu işi bırakıp gitmeyi de bilin artık, yeter!

Sorumluluk kimde, hangi kurumda vs. beni ilgilendirmiyor aslında.

Beni ilgilendiren; hiç uğruna yitip giden canlar.

Beni ilgilendiren; arkalarında bıraktıkları.

Ne hayatlar söndü, ne umutlar tükendi, ne yarınlar yok oldu…

Neden peki?

Daha çok kazanma hırsından…

Daha fazla kazanç ama az masraf zihniyetinden…

Söylenecek çok ağır sözler varken, yazarken bile mecburiyetten otosansür uygulamak zorunda kalmak da kanıma dokunuyor ama bu satırları okuyan değerli okurlar, neler söylemek istediğimi gayet iyi anlıyorlardır bence.

Otelin sahibi Mazhar Murtezaoğlu, 70’li yıllarda otelin temelini atıyor. Zamanla bölgenin en lüks, en büyük, en ihtişamlı turizm oteli haline geliyor ve kendisine ödüller bile veriliyor. 2019’da vefat etmesinin ardından otelin başına kızıyla damadı geçiyor.

Buraya kadar her şey normal. Ama nedense ben araştırma yaparken aklımdan geçen ilk şey şu oldu: Altı yılda otelin geldiği nokta bu mu oldu?

Medyada şu günlerde çeşitli belgeler ve iddialar dolaşıyor. Herkes çamuru başkasının üzerine atma çabasında.

Ama çamur ellerinize bulaştı bir kere!

Çaresizce camdan feryat eden insanların ahı üzerinize olsun!

Ve artık gerçekten tek dileğim; bu tür ihmaller yüzünden başka insanların canının yanmaması.

Umutla kalmaya çalışalım, inşallah…