Sevmek Zor Değil

Merhaba değerli okurlar…

Aslında ben gündemle ilgili yazmayı pek sevmiyorum—Kartalkaya yangını hariç. Daha çok duygu durumları, eğitim, maddi-manevi değerler gibi konular benim ilgi alanıma giriyor.

Bu yazımda da kıskançlığı ele almak istedim. Kıskanmanın, özellikle çocuk yaşlarda aile içinde bu duyguya çok sık maruz kalmanın doğurduğu sonuçları ve bu çocukların yetişkin olduklarında çevrelerine yayılan haset duygusunu eminim birçoğunuz hissetmişsinizdir.

Akademik kariyer yapmış olmak, binlerce kitap okumuş olmak veya kendini iyi anlamda geliştirmiş olmak bile bazen bunun önüne geçemiyor. O kıskançlık duygusu öyle bir yer ediyor ki bellekte; öğretmense öğrencisini kıskanan, doktorsa asistanına zorbalık eden, amirse memuruna hayatı dar eden, hatta anne baba olsa bile kendi çocuğuna buğzeden varlıklara dönüşebiliyor insanlar.

Nitekim, sevgiye aç büyümüş bir çocuk, hayatı boyunca sevgi gören insanları kıskanacaktır. Takdir görmemiş bir evlat, üst makamlara geldiğinde illa altındaki insanlardan bunun acısını çıkaracaktır. Örnekler sonsuz kere çoğaltılabilir. Peki, burada kusuru kimde aramalıyız? Çocuğuna, kardeşine sevgi göstermemiş biri, zaten kendisi de zamanında mahrum kaldığı için gösteremiyordur. Ancak bu, zincirleme bir trafik kazası gibi yıllarca sürüp gider.

Oysa insan, sevgisini paylaştığı an kazanmaya başlar. Kendi kazandığı gibi, geleceğin inşasında da yapı taşlarını oluşturur. Yıllar sonra, dolaylı yoldan bile olsa, bumerang gibi kendisine geri döner.

Hiçbir şey için geç kalmış sayılmayız aslında.

Şu dönemde çocuk yetiştirenler, bu bilinçle sevgi tohumlarını ektiklerinde, dünya daha güzel ve daha yaşanır bir hâl alacaktır, eminim.

O zaman ne diyoruz? Pes etmek yok. Sevgi dolu yarınlar uzak değil. Karamsarlığa mahal vermeden her güne umutla, sevgiyle başlayalım. Hayatın zorlayıcı yollarından, günümüzü güzelleştirerek ve kolaylaştırarak geçip gidelim.

Sevgiyle, umutla, huzurla kalın…