Eğitim mi Öğretim mi?

Merhaba sevgili okurlar.Şu dönemde kendini sosyal hayattan ve hatta yaşamdan bir nebze sıyrılıp kendini okumaya adamış,güzel okurlar.

Ne yazık ki sıradan bir söylem olan, hatta bir espri niteliği taşımaya başlamış olan,”Eğitim şart!” Cümlesi alelade slogan niteliği taşır hale geldi.

Kimileri çocuklarını sadece eğitimden ibaret görüyor.Sadece sözü edilen konu, dersler ve notlar.Fakat ilk eğitimin aileden geçen, nezaket ve görgü kurallarını hatta saygı duyma unsurlarını, kimi çocuk ne yazık ki sadece bir cümle veyahut kelimeden ibaret görüyor.
Hatayı nerede yapıyoruz? Ya da nerede başlıyoruz? 
Belki, kaç davranışımızın rol model niteliği taşıdığını, ne yazık ki fark edemiyoruz.Bilakis her şeyin sevgiden geçtiğini düşünüyorum.Bir eğitimci olarak,bu sözün kendi nezdimde ve yaşamımda kanıtlandığına tanık oluyorum.Ne güzel demiş ,Augustinus:
“Sevgi ruhun güzelliğidir.” 
İçinde sevgi olan ruh zarar vermeyi bilmez.Kalp kırmayı bilmez.İnsan eksikliklerini tamamlayıcı nitelikte olur,onları örtbas eder.Yardıma ihtiyacı olan kişiyi elinden tutar, ayağa kaldırır ve onun kalbine dokunur.Bazı çocuklar dersleri ne kadar iyi olursa olsun işte burada sınıfta kalıyor.Yani hayat okulunda…
Yeni bir terim girdi okullarımızın kapılarından içeri.Bu terim, akran zorbalığı.İşte bu bir terimden çok daha fazlası. Akran zorbalığı, bir çocuğun bir veya daha fazla akranı tarafından tekrar tekrar ve kasıtlı biçimde kötü muameleye maruz kaldığı bir istismar türüdür.
Sevgi ve ilgi eksikliğinin, güç dengesizliği veyahut kendini güçlü gösterme amacı güdülemesi, aile içinde yaşanan öfkenin çocuk tarafından etkilenip öfke yansıması oluşturması yada sosyal medyada belirlediği bir karakteri rol model alarak onu yansıtmaya çalışmasıdır.Ve bu akran zorbalığını; fiziksel, duygusal, sözel, sosyal, siber vb. gibi türlerle uygulayabilir.
Çocuklarımızı karşımıza alıp saygı duymanın önemini bahsettik mi?Herhangi bir bireyin eksik bir yanını gördüğünde, nasıl davranması gerektiğinden? Ne acıdır ki kendi çocuğumuza rol model olamayıp, ellerinde bulunan o küçük telefonda, kilometrelerce uzağında ki bireylerin rol oluşunu izlemek.
Örneğin; erkek çocuklarımıza karşı tarafın istemediği bir durum olduğunda onu zorlamamayı ve ona saygı duymayı öğretirsek,gelecek hayatında ikili ilişkilerinde bir hanımefendiye istemediği bir davranışı sergilemesinin önüne geçmiş oluruz.Ya da çocuklarımızın küçük yaşta psikolojik destek alması gerektiğini, küçük bir ihtimal doğrultusunda hissetsek bile, destek almasına izin vermeliyiz.Çünkü bu durum gelecek hayatında daha büyük ruhsal sorunlara yol açıyor.Bu da toplumun refahını riske atmış oluyor.
Söz gelimi,eğitim mi öğretim mi? diye başladığım yazımı,şöyle bitirmek istiyorum.
Eğitim, teorik bilgi öğrenme yöntemiyken,öğretim becerileri geliştirme  yoludur.Aslında bu iki unsur elbette iç içe.Eğitimde öğrendiklerimizi ,öğretimle hayata geçirmektir.Aslında sorumu şöyle düzeltmek isterim.Okulda ki eğitim-öğretim mi?
Aile içi eğitim-öğretim mi?
Asıl olan aile içi eğitim-öğretim yani ev.Evin aynası olan çocuk,yansıma görevi oynar.Ve evde gördüğü eğitimi ,dışarı yaşamına öğretim olarak geçirir.
Toplum düzenini korumak,bilinçli bireyler yetiştirmek adına onlara sevgi,saygı,nezaket kurallarını, yardım etmeyi ve merhametli olmayı ilmek ilmek küçük yaşlarda işlemeliyiz.Bizlerin, her hareketimizin hatta konuşma üslubunun ve konuşma ses düzeyinin dahi onlara birer rol model oluşturduğunu unutmamalıyız.İyilik dolu kalpler, sevgi dolu ruhlar bizim ellerimizde.Her ailenin her çocuğu ayrı ayrı özeldir.Sımsıcak kucak dolusu sevgilerimle…